Zgubiłam wczoraj okulary… nie, nie takie korekcyjne nawet, lecz zwyczajne przeciwsłoneczne… marki zwykłej, nieznanej, żadne tam Ray-Bany.
Okoliczności były urocze… wiosenny spacer, lody i kawa… i jak ja mogłam być tak roztargniona, żeby te okulary na stoliku w kawiarnianym ogródku zostawić!?
Gapiostwo na piątkę… na szóstkę nawet!
Zorientowałam się dość późno… niemniej jednak w przypływie pierwszego ataku paniki chciałam się rzucić w drogę powrotną. Czytaj dalej Przez różowe okulary…
Napisała do mnie ostatnio młoda dziewczyna. Pytała, jak to jest jakiś czas po terapii? Czy jest lepiej? Czy alkoholowe głody są rzadsze? … I czy te emocje wreszcie kiedyś uspokajają się?
Odpisałam, że jasna sprawa… oczywiście, że jest lepiej. Z każdym dniem jest przecież lepiej, spokojniej, normalniej… Obawiam się jednak, że ona mi w to ani trochę nie uwierzyła.
Z całą pewnością ja – tamta „ja” sprzed alkoholowej terapii – nie kupiłabym tych gołosłownych zapewnień.
Zastanowiłam się wtedy, jak tak naprawdę po tej terapii jest… Czytaj dalej Jakiś czas później…
Pisałam o tym, że nie robiłam w tym roku żadnych noworocznych postanowień… Niemniej jednak miałam pewne nadzieje… jako, że nowy rok to swego rodzaju czysta karta, nowy początek.
Umówiłam się ze sobą, że po takiej sobie końcówce poprzedniego roku, żwawo ruszę z kopyta i galopem popędzę przez kolejny… Tymczasem siedzę zasmarkana w domu, z kontuzjowaną stopą na dodatek.
Bardzo nie lubię sytuacji, na które nie mam wpływu. Czytaj dalej Ciągnie się ta zima…
Tego roku myśl o świętach nie porusza mnie tak mocno jak w zeszłym… Nie czuję ekscytacji, polując na świąteczne prezenty. Myśl o spacerze Krakowskim Przedmieściem również nie wywołuje we mnie entuzjazmu…
Za oknem ciągle mokro i ponuro. Śnieg – zamiast prószyć – leje się z nieba w duecie z deszczem… w trybie natychmiastowym przeistaczając się w kałuże.
Gdybym chociaż w sercu miała maj, może by mi tej zimy tak bardzo nie brakowało… lecz tutaj też nie jest najlepiej.
Marzenia o zeszłorocznych świętach nie ziściły się w rzeczywistości… Czytaj dalej Grudnia czar…
Kiedy w 2012 roku zaczynałam moją pierwszą terapię, bardzo się wstydziłam… Przemykałam w czapce niewidce ulicami warszawskiego Śródmieścia do słynnej w stolicy „PETRY”.
W drodze powrotnej ‘zahaczałam’ oczywiście o „Poznańską 38”, doskonale znany w aowskich kręgach klub.
Na terapii raczej się ze mną nie pieścili… Do tej pory trzymam kartkę z wynikami badań alkomatem przed każdą wizytą. Nie rozumiałam wtedy, dlaczego mi nie wierzą. Przecież przyszłam tam się leczyć, nie chciałam pić… Czytaj dalej O bohaterach…
Dokładnie siedem lat temu pierwszy raz wzięłam udział w zorganizowanym ulicznym biegu. Był to Bieg Niepodległości i dzień dokładnie ten sam, co dziś.
Zaczynałam wtedy dopiero moją przygodę z bieganiem i szykowałam się do mojego pierwszego startu niezwykle przykładnie.
Tego dnia nie zraziła mnie nawet wysoka gorączka, bolące gardło ani cieknący z nosa katar… Nie mogłam się poddać, bo to znaczyłoby, że jestem słaba. A ja przecież mam silny organizm i dam sobie radę! Czytaj dalej Kiedy koniecznie chcę coś sobie udowodnić…
Sporo czasu spędzam ostatnio w bibliotekach… Jak widać poczucie obowiązku raz zasiane, zostaje na zawsze i z bycia pilną studentką się po prostu nie wyrasta… Mimo, że moja świeżo rozpoczęta psychologia to nie mój pierwszy kierunek studiów.
Bardzo lubię atmosferę czytelni… panującą w niej ciszę i skupienie. I ten brak jakichkolwiek bodźców zewnętrznych, które mogą od nauki oderwać… Czytaj dalej O alkoholizmie i wybitnych dzieł tworzeniu…
Próbowałam wczoraj użyć Bluetootha… Chciałam posłuchać muzyki z telefonu na mojej miniwieży. Jakość dźwięku, wiadomo, lepsza… no i mogę słuchać wtedy głośniej.
Nie będzie to tekst z zakresu elektroniki… Chodzi o to, że zwykle te urządzenia parują się automatycznie, czyli ‘widzą’ siebie nawzajem tak po prostu… A mój telefon wieży zobaczyć nie chciał.
Co więcej, dopiero co odebrałam go z serwisu po ostatniej naprawie… I już sobie w myślach układałam, jak ja ich w tym serwisie zbluzgam, jak im nawymyślam, kiedy tam znowu pójdę! Czytaj dalej Instrukcja…
Podszedł dziś do mnie w pracy kolega… I bez żadnego, choćby najmniejszego ostrzeżenia zaczął się po prostu na mnie wydzierać.
Nie bardzo rozumiałam, dlaczego na mnie… choć owszem, winna jego złości mogłam być ja… nie byłam tego jednak pewna. Usilnie próbowałam wygrzebać z pamięci, co mogłam zrobić z dokumentem, którego on poszukiwał… lecz uparcie wychodziło mi, że nic.
Nie unikam odpowiedzialności i potrafię przyznać się do błędu. Tym bardziej, że pomyłka to przecież rzecz ludzka. Nie jestem jednak typem ‘ofiary’ i obrywać bez powodu nie zamierzam… Czytaj dalej Jak to jest z tym moim trzeźwieniem?
